Un Nadal movido, de Marco Schettino

            Ah, a noite do vinte catro de decembro, a noite antes do Nadal, todas a familias celebran este evento estando en familia,  a felicidade apoderase de todos e por unha vez, non temos que pensar no futuro para animarnos… pero … que pasa… con esa xente?, si, esas persoas que, tan pobres son, que non poden celebrar o Nadal… Que fan?

            A  nosa  historia  centrase nun grupo de indixentes, eran tres homes que vivían na miseria, un chamábase Pancho, o segundo era Perico e por último Manolo, os tres con roupa vella, sucia e desfeita de todo. Eran bos amigos e axudábanse pero… non tiñan boa reputación entre a xente da cidade…

            Os pais sempre lle advertían aos nenos que non se acercaran a eles porque eran “xente mala”, todo o mundo falaba mal de eles sen nin sequera saber como eran en realidade, dicían que agochaban droga, que roubaban, que polas noites facían cousas terribles aos nenos que atopaban na rúa… en fin, calquera cousa. O caso era que, cada vez que se deixaban ver pola xente da cidade, eran perseguidos polos policías e outros ata ser expulsados.

         Eles non entendían nada, eran pobres, nada máis, e non lle podían facer nada… Deprimidos de todo, decidiron agocharse cerca dunha fábrica que xa non se usaba para nada, e alí pasaron unhas cantas noites sen ser descubertos, seguro que habería algún becho e ía un frío… pero eles xa estaban ben acostumados, utilizaban os tres a mesma e única manta que tiñan e durmían…

          Pero todo isto cambiou a noite antes do Nadal …

            Os tres amigos atopábanse botando unha ollada ás casas, todos eses adornos colgados, o típico Santa Claus subindo escaleiras que se atopaba colgando dos balcóns, polas ventás víanse árbores decoradas con moitos adornos, en fin, todo era precioso… e os tres miraban coma parvos.

Non tardaron moito en ser vistos por algún indesexable e emprenderon a fuxida por se acaso…

Ben, xa rematado o paseo, Pancho, Perico e Manolo puxéronse a cear, pois si, hoxe tiveran sorte: Unha pizza recen… tirada ao lixo, aínda estaba quente, ( xa o sei,  para nós “BAH”, pero para eles “ÑAM” ) e puxéronse a comer .

Cando remataron (que quere dicir pouco porque tiñan unha fame de xigante…) “intentaron” durmir. Pero pouco despois foron espertados por un golpe tremendo, tampouco era para tanto pero… tivo que doer.

Os tres colegas dirixíronse cara ao lugar de onde proviña o golpe… xa antes de que puideran chegar, viron varios renos correndo sen rumbo. Ao chegar viron outro reno, pero este co nariz vermello, e ao lado, unha zorra chea de bolsas enormes, iso si, a sorpresa foi que estaba dentro.

Pois claro, non ía ser outro que Santa Claus, pero cunha perna rota, escoitábaselle protestar “BRRR!, estes tellados de hoxe non valen nada”. Os tres estaban abraiados.

Despois de axudar a Santa e reunir aos renos, este explicoulles que intentara pousarse cos renos no tellado, pero que estaba tan esvaradizo que “descarrilaran”, e así acabaran abaixo. Despois, os tres empezarían a contar a súa situación… Despois, o barbudo vermello dixo : “Fágovos un trato: eu douvos o que necesitades para ter un traballo e saír da miseria … e vós, a cambio, axudádesme a repartir os regalos para os nenos, que esta perna non quere andar”.

Repartir regalos por todo o mundo era ben  complicado, pero a cambio dun traballo, os tres amigos farían calquera cousa. E así, partiron os catro a repartir polo globo adiante, Santa pasaba os regalos dende a zorra, e os demais facían o resto… a xornada foi longa pero remataron en tempo. Santa acudiu a un medico e a perna curouse como e debido. Santa deixou aos amigos na súa cidade e marchou…

            E que lles pasou? Pois agora traballan facendo xoguetes, non é moito pero xa teñen para vivir…