Xogamos co vento en 3º de EP

CERTAME LITERARIO DE PEREIRO DE AGUIAR 2010

Queridos e queridas lectores!
Temos unha magnífica noticia que comunicarvos... Tres dos relatos publicados neste blog foron gañadores no certame de relato curto de Pereiro de Aguiar 2010!
Isto é só o principio... porque os nosos escritores van deixarnos moitas máis sorpresas!!!

Os premiados son:
Juan Mata con Un Nadal Diferente
Sofía Domínguez con Corredores Baleiros en Noite Boa
Martín Rojo con Un Nadal Atípico

Mil bicos e noraboas de todos os seus lectores!!!!

BOAS FESTAS... E MOITA LECTURA...

A gozar do tempo!

CONCURSO LITERARIO "O AMOR E TI"

Xa se fallou o concurso... e moi pronto estarán colgados os traballos! De momento e como avance... unas fotos

CORREDORES BALEIROS EN NOITE BOA, de Sofía Domínguez

Sentín  como  os meus  soños  íanse  desvanecendo  e  como  as miñas  fantasías  íanse  afastando,  deixando  lugar  para  a  realidade,  que  tomaría  o seu  lugar  cando  chegase  a  mañá. Pronto  sentín  como  o meu  corpo  chegaba  a  unha    cama  ríxida  e  pouco acolledora,  despois  dunha  noite  nos  meus  profundos soños. Aos  poucos  comecei  a  abrir  un  dos  meus  ollos, ata  que  a  luz  que iluminaba  a  habitación  cegoume, entón  decidín  pechalos  unha  vez  máis. Os meus  ollos  vellos  e  xa  sen  vida  non  eran  os  mesmos  que  antes, do  mesmo  xeito  que  maioría  das  miñas  partes  corporais. Arrastrei  o  meu  corpo  ata  o outro  lado  da  cama  e  empuxando  a  miña  cabeza  cara  arriba  tratei  de  abrir  os  ollos  unha  vez  máis. Esta  vez  conseguín  facelo  e  mirei  unha  vez  máis  ao triste  teito  dunha  habitación  de  hospital. Suspirei  e  vin  unha  silueta recoñecible  ao  final  dun  corredor  que  se  achegaba  con  pasos  acelerados  á miña  habitación.

-          Bos  días  señor, que  tal  durmiu? – dixo  a  súa  voz  cariñosamente  mentres  collía  unha  xerra  de  auga  e  vertía  os  seus  contidos  nun  vaso.

            Era  unha  moza  nova, case  unha  nena, que  comezara  a  traballar  na  residencia unha  semana  despois  de  que  fose  internado. Todos  a  admiraban  polas  súas habilidades  médicas  e  tamén  por  ser  caracteristicamente  unha  boa  persoa. Aos  máis  maiores, coma  eu  mesmo, tratábanos  moi  ben, ou  iso  dicían, e  a verdade, é  que  eu  non  podo  protestar.

-          Mellor  que  outras  veces? -  dixen  eu  cunha  voz  rouca  por  falta  de  saliva na  boca.

-          Tome  isto, faralle  sentir  mellor? - dixo  ela  colocando  entre  as  miñas  mans un  vaso  con  auga  e  cunhas  pingas  de  zume  de  limón, despois  de  colocar  as almofadas  de  maneira  vertical, para  que  estivese  sentado  na  cama.

            Mirei  cara  o  líquido  esbrancuxado  que  se  retorcía  dentro  do  vaso  pola  axitación  que  recibía  das  miñas  mans  trementes. Pechei  os  ollos  e  traguei  os  contidos  do  vaso  o  máis  rápido  posible. Mentres  pasaba  pola  miña  garganta  sentín  o  sabor agre  do  limón  que  producía  proído nas  paredes  da  miña  boca.

            Sentín  como  Carme  retiraba  o  vaso  das  miñas  mans  e  deixábao  na  mesa  de noite. Abrín  unha  vez  máis  os  ollos  e  comecei  a  mirar  a  miña  habitación  coma un  bebé  recentemente  nado  observa  todo  o  que  se  atopa  ao  seu  redor. Eu  non era  máis  nada  que  o  contrario  dun  recentemente  nado, a  miña  vida  estaba  a terminar, da mesma  maneira  que  empezara. Son  un  home  común, cuns  pensamentos comúns  e  vivín  unha  vida  común. Non  se  dedicaron  monumentos  na  miña  honra e  o  meu  nome  pronto  será  esquecido.

            Torcín  a  cabeza  cara  ao  lado  dereito  da  habitación, onde  se  atopaba  a  mesa  de noite  e  lin  a  hora  que  aparecía  na  pantalla  alumeada  do  reloxo  electrónico: once  minutos  pasados  das  dez  da  mañá. Tratei  de  lembrar  a  data, pero  pronto renunciei  e  pedinlle  a  Carmen  o  xornal, que  me  daría  a  resposta  exacta. Saíu apresurada  da  habitación  en  busca  dun  xornal  do  día, sen  saber  que  non  me importaban  as  noticias, senón  que  co  día  do  mes  bastábame, e  para  iso, xa  tiña  no  pequeno  sofá  marrón  da  esquina  o  do  día  anterior.

            Poucos  minutos  pasaron  ata  que  chegou  cunha  copia  dun  xornal  nacional debaixo  do  brazo  e  cunha  bandexa  co  almorzo  nas  dúas  mans. Colocou a  mesa  despregable  enriba  das  miñas  pernas  e  colocou  encima  a  bandexa  co  xornal. Ao coller  o  xornal  decateime  que  o  almorzo  era  diferente  e  colocado  nun  vaso  pequeno  e  cutre, sostíñase  unha  rosa  vermella. Mireina  cunha  cara  de  confusión  e pregunteille:

-          Por  que  me  dás  isto?

-          Mire  o  xornal. - dixo  ela  sorrindo.

            Non  vacilei  en  coller  o  xornal  e  desdobralo. Xa  se  me  esqueceu  para  que  o quería  e  estaba  a  examinar  as  fotografías  da  primeira  páxina, para  ver  se  había unha  razón  importante  por  este  inesperado  agasallo. Despois  fixeime  na  data: o vinte  e  catro de decembro  do  dous  mil  dez.

-          É  o  día  de  noite  boa - dixen, un  sorriso  formándose  cos  meus  beizos engurrados  e  vellos, en  sentido  de  agradecemento.

-          Non  hai  de  que? - dixo  ela  sorrindo.

            Baixei  unha  vez  máis  a  cabeza  para  continuar  lendo  os  títulos  das  noticias  do xornal, pero  pouco  tempo despois  decidín  deixalo  de  lado  xa  que  o  meu  estómago  estaba  a  pedir  alimento. Na  bandexa  do  almorzo  había  unha  variedade exquisita,  en  comparación  coa  comida  habitual. Normalmente, o  almorzo  baseábase nun  croissant  seco, un  zume  de  laranxa  embotellado  e  unhas  apetitosas  pastillas  de cores rechamantes. Cando  un  tiña  sorte, podían  incluír  un  bote  de  marmelada  para un  uso, pero  normalmente  era  o  de  laranxa  agre, por  tanto, non  se  podería aproveitar  o  luxo. En  cambio, hoxe  o  meu  prato  principal  estaba  formado  por unhas  torradas  que  desprendían  un   aroma  moi  apetecible  cun  bote  de  manteiga  e outro  de  marmelada, un  plátano  maduro,  un  par  de  galletas  integrais,  un  anaco  de  queixo  fresco  e  como  non,  un  zume  de  laranxa   embotellado,  pero  esta  vez, para  que  fose  máis  apetecible, vertido  nun  vaso  de  cristal.

            Tardei  un  tempo  considerable  para  comer  todo  o  que  tiña  no  prato,  aínda  que  só comín  a  metade  diso,  xa  que  non  tería  nada  que  facer  durante  todo  o  día. Collín  unha  vez  máis  o  xornal  e  lin  a  sección  do  mundo  en  completo  detalle.

            Xa  pasaban  uns  minutos  das  doce  cando  comecei  a  escoitar  uns  pasos  que  non pertencían  a  Carme  nin  ningunha  das  enfermeiras  que  adoitaban  pasar  por  este corredor a  tal  hora.  Estirei  o  meu  pescozo  o  máis  que  puiden  cara  á  porta  para escoitar mellor os  pasos  e  percibín  que   se   trataban  dun   neno,  o  máis  probable.

            Pouco  despois  vin  como  se  asomaba  á  miña  porta  unha  pequena  cabeciña  redonda  cuns  ollos  azuis  xigantescos  e  unha  sensación  predicible  de  intriga  na súa  mirada. Pasamos  un  intre  sen  dicir  nada,  simplemente  mirándonos,  pero  despois  ela  foi  a  primeira  en  falar:

-          Ola, - dixo  ela  cunha  voz  suave  e  cansa.

-          Ola, - dixen  eu,  a  diferenza  dela,  a  miña  voz  era  cansada  por  vellez  e detectábase  un rouquén  que  proviña  dos  meus  desgastados  bronquios - que  fas  aquí?

-          A  verdade  é  que  non  o  sei... - dixo  ela, acercándose  cara  á  cama  e colocándose  sobre  a  manta  que  se  atopaba  á  esquina  dereita  dela.

            Houbo  un  silencio  que  duro  un  par  de  minutos, non  sabía  que  dicir: unha  nena pequena  que  non  podía  ter  máis  de  dez  anos  entrara  na  súa  habitación  e sentouse  sobre  a  súa  cama. Iso  non  era  o  peor, senón  que  a  nena, como  lle acababa  de  dicir, non  sabía  que  facía  camiñando  soa  polos  baleiros  e  fríos corredores  dun  hospital.

-          Gústame  camiñar  soa  por  os corredores  fríos  e  escuros  de     este lugar, en horas  como  esta,  desertas  e  silenciosas. - dixo  cunha  voz  tremente  e case  sen  forzas.

            A  nena  que se atopaba  diante dos meus  ollos  tiña  uns  trazos  moi  peculiares, pero, o  que  máis  chamaba  a  atención  da súa persoa, era  a  ausencia  de  pelo na súa cabeza. Simplemente,  a  súa  cara  de  tristeza  penetraba  nos  sentimentos  máis  profundos  e  ambiguos  de  calquera ser  que  apreciase  a  súa  presenza.

            Moveu  a  súa  diminuta  cabeza  en  dirección  da  pequena  ventá  que se atopaba no lado  esquerdo  da habitación. Era  unha  habitación  pouco amoblada  e  cunha  iluminación  escasa,  formada  maioritariamente  por  luces  fluorescentes  e  polos  pequenos  raios  de  luz  que  perturbaban  a  habitación.

-          Pedícheslle  algo  a  Papá  Noel  este  ano?  -  pregunteille  eu,  tratando  de facer  conversación  para que  non  pensase  que  son  un  vello  malhumorado.

-          Si, - respondeu  ela, a súa  voz  máis  doce - pedinlle  que me curase  e  que  por unha  vez, poida  ver  neve  por Nadal…  

            Entraron  de  súpeto  varias  mulleres  na  habitación  e  comezaron  a  facerlle preguntas  a  nena  para  que  lles  contase  como  chegou  a  estar  alí.

            Mirou  unha  vez  máis  con  nostalxia   pola ventá  antes  de  darse  a  volta  e  saír pola porta. Vin  na  miña  mente  como  unha  nena, de  apenas  dez  anos, cun  nome  descoñecido, cunha  mirada  peculiar, vagaba  por  corredores  interminables  e  escuros.

            Carmen  tróuxome  unha  vez máis  unha  bandexa  coa  cea  e  esta vez  quedou  comigo  mentres  comía  para que  non  pasase  a  Noite  Boa  só. Eu  xa lle dixen que non me importaba, pero  ela  insistiu.

            Comezaba  a  facerse  tarde  e  decidín  deitarme. Cada  pouco  tempo  miraba  cara  ao reloxo  que  marcaba  os  poucos  minutos  que  pasaran  desde  a  última  vez  que  o mirara. Tratei  de  pechar  os  ollos, pero  algo  no  meu  interior  facía  que  fose imposible. Retorcinme  numerosas  veces  na  cama  ata  chegar  á  conclusión  que debía  levantarme.

            Levaba  un  par  de meses  sen  levantarme  desta  cama  ríxida, pero  conseguín realizalo  coa  pequena  axuda  dun  bastón  de  madeira  que  se  atopaba  situado debaixo  da  cama, en  caso  de  emerxencia. Deslicei  os  meus  pés  nas  miñas zapatillas  e  logrei  colocarme  a  miña  bata  de  inverno  por  encima  dos  ombreiros.

            Arrastrando  pouco  a  pouco  os  pés  funme  achegando  a xanela. Coa  man  esquerda  abrín  o  ventanuco  e  notei  como  unha corrente  de  vento  frío  penetraba  nos  meus  débiles  ósos. Collín  un  puñado  de  neve  que  se  pousaba  no  outro  lado  da xanela  e  coloqueina  sobre  un vello pano de mesa.

            Saín  apresurado  da  habitación  con  intención  de  camiñar  con  máis  velocidade  da que  os  meus  pés  eran  capaces. Camiñei  por  pequenos  e  longos  corredores, iluminados  e  escuros, e  finalmente  atopei  unha  pequena  habitación  cunha  porta branca  e  que  tiña  un  ventanuco  na  súa  parte  central.

            Non  vacilei  en  abrir  a  porta  e  atopei  no  interior, deitada  sobre  unha  cama parecida  á  miña, á  pobre  nena  que  coñecín  fai  unhas  poucas  horas.

            Coloquei  unha  man  sobre  o  seu  ombreiro  e  tratei  de  espertala  sen  causarlle medo. Conseguino  despois  duns  segundos  e  miroume  cunha  expresión  de  intriga.

-          Que  queres? Non  é  moi  tarde? – dixo  ela  cunha  voz  cansada.

-          Non  o  suficiente  para  Papá  Noel – dixen  eu  sorrindo, pasándolle  o pano de mesa.

            Ao  principio  miroume  cunha  cara  de  confusión  e  debeu  de  pensar  que  estaba tolo, pero  cando  abriu  o  paquete  alumeóuselle  a  cara.

-          Como  a  conseguiches? – dixo  ela, case  ríndose  da  alegría.

-          Ven  comigo  fóra  e  verás  que  todo  está  cheo. – dixen  eu.

            O  que  eu  non  sabía  é  que  detrás  dunha  das  portas  atopábase  Carmen, vendo como  a  silueta  dun  vello  cun  bastón  e  unha  nena  sen  pelo, que  non  pasaba  dos dez  anos, camiñaban  xuntos  polos  corredores  interminables  dun  hospital  baleiro  en  Noite  Boa.

UN NADAL DENDE ABAIXO, de Antonio Cañizo

O  vento sopraba  forte  levando  consigo  pequenos  grans  brancos  que  semellaban  pedaciños  de  nube,  pero que  picaban  como  se  de  afiados  cristais  se  tratasen,  era  unha  noite  de  inverno  e  un  frío  alento  facía   tremer  ás  silentes  figuras  que  camiñaban  pola  rúa.  Era  o  día  vinte e tres  de  Decembro,  e  na  cidade  respirábase  o  ambiente  do  Nadal.

            Víctor  camiñaba  rápido  polo  barrio  baixo  da  cidade,  volvía  canso  de  entregarlle  ás  páxinas  prometidas  á  editorial  e  de  cobrar,  Víctor  escribía,  non  era  un  deses  escritores  famosos,  non  el  só  publicara  unha  modesta  novela  de  misterio  titulada  "A  persecución  salvaxe",  non  gañaba  moito  pero  Víctor  subsistía,  ten  cabida  dicir  que  Víctor  non  tiña  familiares  coñecidos  xa  que  era  orfo  e  non  chegara  a  coñecer  aos  seus  pais,  do  resto  da  súa  familia  non  sabía  nada,  él  só  recordaba  vivir  toda  a  súa  vida  nun  orfanato,  e  agora  era  un  mozo  de  vinte  anos que  non  tiña  diñeiro  para  pagarse  unha  carreira.  Víctor  vivía  nun  pisiño  modesto  con  catro  habitacións:  Recibidor,  cociña,  dormitorio  e  baño,  o  piso  estaba  situado  nunha  pequena  pensión  con  tres  pisos  e  sen  ascensor  no  barrio  baixo  da  cidade,  cando  Víctor  chegou,  Pablo  o  porteiro  (e caseiro)  da  pensión,  que  vivía  na  planta  baixa,  díxolle:

               -Que  tal  na  editorial  hoxe  Víctor?

               -Tirando,  o  xusto  para  vivir-  Respondeulle  Víctor  con  desgana,  mentres  deixaba  escapar  un  bocexo  que  se  transformou  nun  abrancuxado  bafo,  en  contacto  coa  atmosfera,  e  que  ascendeu  ata  o  escuro  ceo  mentres  desaparecía.

               -Coma  todos,  e  que  farás  en  Noiteboa?-

               -Posiblemente  cee  con  Rosa,  pero  ao  mellor  vai  coa  súa  familia...  xa  sabes...- Rosa  era  unha  antiga  compañeira  de  universidade  de  Víctor,  actualmente  era  periodista,  e  a  súa  moza.

               -Se queres  podes  vir  cear  coa  miña  familia,  estarán  encantados-

               -Moitas  grazas  Pablo, pero  temo  que  declinarei  a  túa  oferta-

               -Hai  rapaz,  como  queiras,  se  non  me  pesasen  a  min  estes  cincuenta  anos  que  teño,  tamén  aproveitaría,  ala  entón,  boas  festas-

               -Boas  festas- E  marchou  escaleiras  arriba.

Víctor  ascendía  polas  escaleiras  ata  o  segundo  piso  e  seguiu  por  un  escuro  e  frío  corredor  que  remataba  nunha  porta  de  madeira  desfeita  pola  humidade,  coas  chaves  e  non  sen  dificultade,  abriuna  e  entrou  no  recibidor,  deixou  a  súa  chaqueta  e  as  chaves  na  cómoda  enfronte  da  porta,  torceu  á  dereita  e  entrou  no  baño,  no  lavabo,  botou  auga  fría  na  cara  e  limpou  os  irritados  ollos,  despois saíu  do  baño,  e  foi   directo  á cociña,  silenciosa, prendeu  a  luz,  o  único  que se  escoitaba  era  o son  emitido  polo  segundeiro  do  reloxo  colgado  na  parede,  eran  as  nove  e  media,  dispúxose  a  preparar  un  caldo  que  acompañou  cunha  rebanda  do  pan  da  mañá,  ás dez  e  media  estaba xa  recollendo  a  roupa  tendida  na  bañeira  do  baño,  pasoulle o ferro  e gardouna. Ás  once  menos  cuarto,  estaba  traballando  nas páxinas  da  próxima  semana, aínda  que  le  deran  unhas  vacacións  polo  Nadal,  decidiu  reservalas  para  pedilas  cando  llas  desen á  Rosa,  estaban  planeando  unhas  vacación  para  eles  sós,  Rosa,  vivía  cos  seus  pais,  uns  pais  que vivían  no  centro  da  cidade, traballando  ambos os  dous  nunha  tenda  de  libros (unha das  poucas  que  aceptaran  vender  o  seu  primeiro  libro),  e  que  xa  estaban  próximos  a  xubilarse.  As  doce  estaba  xa  lendo  un  libro  antes  de  irse  a  durmir,  mañá  madrugaría,  tiña  que  preparar  a  noiteboa,  xunto  a  Rosa.

            Espertouno  o  son  do  seu  móbil  que  puña "Alarma: 8:30",  a  claridade  da  mañá  dáballe  nos  ollos,  esquecera  baixar  a  persiana,  abriu  a  ventá  facía  frío,  a  néboa  non  permitía  un  campo  de  visión de  máis  de dous  metros,  pechouna,  foi  ao  baño  e  deuse  unha  ducha  quente,  vestiuse  cuns  vaqueiros  escuros,  un  cinto  azul  escuro,  botas  negras  igual  que  a  camiseta  e  a  chaqueta,  a  Víctor só  lle gustaban  as cores  escuras,  non  lle gustaba  chamar  a  atención,  despois  almorzou,  e  saíu,  Pablo  xa  estaba  no  portal  fumando  o  seu  pitiño  da  mañá.

               -Bos  días,  Pablo- Dixo  Víctor, intentando  ocultar un ton,  que  dicía  que  aínda  estaba  máis  durmido  que  esperto,  non  o  conseguiu.

               -Bos  días, Víctor,  polo  visto  non  pasaches  unha  boa  noite-

               -Si,  pero  non  te  preocupes  xa  espabilarei-

               -Véxote apurado, así  que  deixareite  marchar  xa,  ata logo.

               -Non  digas  parvadas, sempre é  un  pracer  falar  contigo, pero si  que  vou  con  presa,  adeus-

               -Dálle  recordos  á  Rosa  da  miña  parte- Díxoo  cun  sorriso  de  orella  a  orella.

               -Dareillos- Marchou pensando "Por  fóra,  co  seu  pelo  cano,  pode  parecer  un  vello,  pero  é  unha  das  persoa  máis  espilidas  que  coñezo".

            Seguiu  camiñando  pola  beirarrúa,  dobrou  a  esquina,  e  alí  estaba,  xusto  onde  quedaran  e  puntual  coma  sempre,  cando  se  achegou  ela  o  saudou,  el  respondeulle  ao  saúdo,  e  cando  estiveron  preto  o  un  do  outro,  bicáronse  e  abrazáronse,  despois,  aínda  abrazados,  Rosa  díxolle,  cun  sorriso:

               -¿Listo  para  ir  de  compras?

               -Listo...- Dixo Víctor  con  resignación

               -Veña  home,  non  poñas  esa  cara  que  tampouco  é  tan  malo  ir  de  compras  de  vez  en  cando- Efectivamente,  Víctor  odiaba  ir  de  compras,  o  que  derivaban  nun  roupeiro  medio  baleiro,  igual  que  o  frigorífico.-Se  non  fose  por  min,  irías  con  remendos  pola  rúa-

              -Mellor  será  que  comecemos,  que  así  acabaremos  antes-

              -Como  queiras,  pero  temos  toda  a  mañá,  son  as  dez  pasadas-

            Comezaron  a  camiñar,  primeiro  foron  a  comprar   un  pouco  de  roupa,  mentres  un  a  probaba,  o  outro  dicíalle  se  lle  quedaba  ben,  así  pasou  gran  parte  da  mañá,  despois  foron  comprar  comida  para  o  piso  de  Víctor (Cousa  que,  aínda  que  non  facía  moi  a  miúdo,  podía  facela  Víctor só,  Rosa  sempre  protestaba  e  dicía  que  se  por  el  fora,  alimentaríase  a  base  de  patacas  fritidas,  que tanto  lle  gustaban  a  Víctor),  despois  Rosa  foi  botar  a  primitiva,  cando  acabaron  foron  levar  as  compras  á  casa de Víctor,  cando  chegaron,  xa  eran as  dúas  e  Víctor  ofreceuse  a  cociñar  para  Rosa,  pero  debido  á  insistencia  de Rosa  en  que  quería  axudar  acabaron  cociñando  os  dous,   comeron  uns  espaguetes  coa  salsa  boloñesa  que  tan  rica  lle  saía  a  Rosa,  pasaron  ata  as  seis  apertadiños  nunha  manta  vendo  a  televisión  no  dormitorio,  Rosa   quedara  durmida,  e  ela  tardaba  en  espertar,  polo  que  Víctor  aproveito  para  saír  da  cama,  arroupala  e  saír  da  casa.  Dirixíase  a  comprar con  parte  (Gran  parte)  do  diñeiro  que  cobrara,  comprou  unhas  velas,  un  viño Ribeiro,  unhas  flores,  e  un  cd  de  Chet  Baker,  ao  que  considerou  un  bo  músico  para  facer  ambiente,  xunto  con  Bob  Acri  do  que  xa tiña  un  cd,  todo  isto  para  a  cena  romántica  que  le  tiña  preparada  a  Rosa.

            Cando  chegou  ás  sete  e  media,  Rosa  seguía  durmida,  víase  que  o  traballo  de  periodista  era  canso,  menos  mal  que  lle  deran  o  día  libre.  Víctor  escondeu  todo  o  que  comprara,  excepto  o  cd  que  o  deixou  xunto  a  cadea  de  música,  na  cociña,  despois  non  quixo  espertar  a  Rosa,  e  saíu  ao  balcón  pola  cociña  a  tomar  o  aire.

            Cando  Rosa  espertou  xa  era  tarde,  as  nove  para  ser  exactos,  cando  se  levantou  encontrou  na  mesiña  de  noite  unha  nota  escrita  coa  letra  de  Víctor  que  dicía. "Espérote  na  cociña",  encamiñouse  directamente  alí,  de  camiño,  veu  que  Víctor  puxera  a  árbore  de  Nadal  no  recibidor,  o  seu  regalo  xa  estaba  ao  pé  dela,  ela  poríao  pola  noitiña  (senón,  Víctor  non  podería  esperar  a  abrilo). Non  se  pode  describir  a  cara  que  puxo  Rosa  cando  viu  a  cociña  escura,  iluminada  con  velas,  e  a  mesa  ben  disposta,  cuberta  cun  mantel  de  festividades  no  que  había  un  xerro  con  flores  e  un  Ribeiro,  Víctor  estaba  apoiado  na  parede,  e  limitouse  a  dicir:

               -Feliz  noiteboa-   achegouse,  pero  ela  xa  correra  a  abrazalo,   e  antes  de  que  se  deran  conta,  xa  se  bicaban  con  forza.

            Cearan  magnificamente,  Víctor  esforzárase moito,  dedicáralle  toda  a  tarde  a  preparar  a  sorpresa, "Por  iso  insistiu  en  ver  a  tele,  sabía  que ía  quedar  durmida,  como me  coñece". Esa  noite  durmiran  xuntiños  e  abrazados,  nunca  durmiran  tan  ben  en  anos,  os  dous.

            Rosa  levantárase de  noite,  ela  sabía  que  Víctor  facíase  o durmido,  pero  seguiulle  o  xogo,  e  seguira  como  se  nada,  sacou  do  bolso  unha  caixa  envolta,  foi  ao  recibidor,  deixouna  xunto  o  seu  regalo,  ao  pé  da  árbore,  e  volveu  a  durmir.

            Á mañá  seguinte  cando  volveu  espertar,  Víctor  xa  estaba  esperto,  e  mirábaa:

               -Feliz  Nadal-

               -Bos  días,  feliz  Nadal  Víctor- E  bicouno.

               -¿Qué  tal  se  miramos  o  que  nos  trouxo  Papá  Noel?-Dixo  el  cun  ton  pícaro.

               -De acordo- Respondeu  ela  cun sorriso  igual  de  pícaro.

            Así  o  fixeron,  Víctor  foi  o  primeiro  en  abrir  o  seu  regalo,  eran  dous  cd  de  "Metallica",  o  seu  grupo  favorito,  despois  tocoulle  a quenda  a  Rosa,  abriuno,  era  una  colgante  dourado,  cunha  perla  como  adorno,  precioso.

               -Moitas  grazas  Víctor,  quérote-

               -Eu  tamén  Rosa,  eu  tamén-

            Así  foi  o  Nadal  de  Víctor  e  Rosa,  unhas  persoas  normais,  sen  moito  que  contar  pero  sen moito  que  calar,  nin  moi  ricos  nin  moi  pobres,  unha  parella  coma  outra  calquera...