UN NADAL DENDE ABAIXO, de Antonio Cañizo

O  vento sopraba  forte  levando  consigo  pequenos  grans  brancos  que  semellaban  pedaciños  de  nube,  pero que  picaban  como  se  de  afiados  cristais  se  tratasen,  era  unha  noite  de  inverno  e  un  frío  alento  facía   tremer  ás  silentes  figuras  que  camiñaban  pola  rúa.  Era  o  día  vinte e tres  de  Decembro,  e  na  cidade  respirábase  o  ambiente  do  Nadal.

            Víctor  camiñaba  rápido  polo  barrio  baixo  da  cidade,  volvía  canso  de  entregarlle  ás  páxinas  prometidas  á  editorial  e  de  cobrar,  Víctor  escribía,  non  era  un  deses  escritores  famosos,  non  el  só  publicara  unha  modesta  novela  de  misterio  titulada  "A  persecución  salvaxe",  non  gañaba  moito  pero  Víctor  subsistía,  ten  cabida  dicir  que  Víctor  non  tiña  familiares  coñecidos  xa  que  era  orfo  e  non  chegara  a  coñecer  aos  seus  pais,  do  resto  da  súa  familia  non  sabía  nada,  él  só  recordaba  vivir  toda  a  súa  vida  nun  orfanato,  e  agora  era  un  mozo  de  vinte  anos que  non  tiña  diñeiro  para  pagarse  unha  carreira.  Víctor  vivía  nun  pisiño  modesto  con  catro  habitacións:  Recibidor,  cociña,  dormitorio  e  baño,  o  piso  estaba  situado  nunha  pequena  pensión  con  tres  pisos  e  sen  ascensor  no  barrio  baixo  da  cidade,  cando  Víctor  chegou,  Pablo  o  porteiro  (e caseiro)  da  pensión,  que  vivía  na  planta  baixa,  díxolle:

               -Que  tal  na  editorial  hoxe  Víctor?

               -Tirando,  o  xusto  para  vivir-  Respondeulle  Víctor  con  desgana,  mentres  deixaba  escapar  un  bocexo  que  se  transformou  nun  abrancuxado  bafo,  en  contacto  coa  atmosfera,  e  que  ascendeu  ata  o  escuro  ceo  mentres  desaparecía.

               -Coma  todos,  e  que  farás  en  Noiteboa?-

               -Posiblemente  cee  con  Rosa,  pero  ao  mellor  vai  coa  súa  familia...  xa  sabes...- Rosa  era  unha  antiga  compañeira  de  universidade  de  Víctor,  actualmente  era  periodista,  e  a  súa  moza.

               -Se queres  podes  vir  cear  coa  miña  familia,  estarán  encantados-

               -Moitas  grazas  Pablo, pero  temo  que  declinarei  a  túa  oferta-

               -Hai  rapaz,  como  queiras,  se  non  me  pesasen  a  min  estes  cincuenta  anos  que  teño,  tamén  aproveitaría,  ala  entón,  boas  festas-

               -Boas  festas- E  marchou  escaleiras  arriba.

Víctor  ascendía  polas  escaleiras  ata  o  segundo  piso  e  seguiu  por  un  escuro  e  frío  corredor  que  remataba  nunha  porta  de  madeira  desfeita  pola  humidade,  coas  chaves  e  non  sen  dificultade,  abriuna  e  entrou  no  recibidor,  deixou  a  súa  chaqueta  e  as  chaves  na  cómoda  enfronte  da  porta,  torceu  á  dereita  e  entrou  no  baño,  no  lavabo,  botou  auga  fría  na  cara  e  limpou  os  irritados  ollos,  despois saíu  do  baño,  e  foi   directo  á cociña,  silenciosa, prendeu  a  luz,  o  único  que se  escoitaba  era  o son  emitido  polo  segundeiro  do  reloxo  colgado  na  parede,  eran  as  nove  e  media,  dispúxose  a  preparar  un  caldo  que  acompañou  cunha  rebanda  do  pan  da  mañá,  ás dez  e  media  estaba xa  recollendo  a  roupa  tendida  na  bañeira  do  baño,  pasoulle o ferro  e gardouna. Ás  once  menos  cuarto,  estaba  traballando  nas páxinas  da  próxima  semana, aínda  que  le  deran  unhas  vacacións  polo  Nadal,  decidiu  reservalas  para  pedilas  cando  llas  desen á  Rosa,  estaban  planeando  unhas  vacación  para  eles  sós,  Rosa,  vivía  cos  seus  pais,  uns  pais  que vivían  no  centro  da  cidade, traballando  ambos os  dous  nunha  tenda  de  libros (unha das  poucas  que  aceptaran  vender  o  seu  primeiro  libro),  e  que  xa  estaban  próximos  a  xubilarse.  As  doce  estaba  xa  lendo  un  libro  antes  de  irse  a  durmir,  mañá  madrugaría,  tiña  que  preparar  a  noiteboa,  xunto  a  Rosa.

            Espertouno  o  son  do  seu  móbil  que  puña "Alarma: 8:30",  a  claridade  da  mañá  dáballe  nos  ollos,  esquecera  baixar  a  persiana,  abriu  a  ventá  facía  frío,  a  néboa  non  permitía  un  campo  de  visión de  máis  de dous  metros,  pechouna,  foi  ao  baño  e  deuse  unha  ducha  quente,  vestiuse  cuns  vaqueiros  escuros,  un  cinto  azul  escuro,  botas  negras  igual  que  a  camiseta  e  a  chaqueta,  a  Víctor só  lle gustaban  as cores  escuras,  non  lle gustaba  chamar  a  atención,  despois  almorzou,  e  saíu,  Pablo  xa  estaba  no  portal  fumando  o  seu  pitiño  da  mañá.

               -Bos  días,  Pablo- Dixo  Víctor, intentando  ocultar un ton,  que  dicía  que  aínda  estaba  máis  durmido  que  esperto,  non  o  conseguiu.

               -Bos  días, Víctor,  polo  visto  non  pasaches  unha  boa  noite-

               -Si,  pero  non  te  preocupes  xa  espabilarei-

               -Véxote apurado, así  que  deixareite  marchar  xa,  ata logo.

               -Non  digas  parvadas, sempre é  un  pracer  falar  contigo, pero si  que  vou  con  presa,  adeus-

               -Dálle  recordos  á  Rosa  da  miña  parte- Díxoo  cun  sorriso  de  orella  a  orella.

               -Dareillos- Marchou pensando "Por  fóra,  co  seu  pelo  cano,  pode  parecer  un  vello,  pero  é  unha  das  persoa  máis  espilidas  que  coñezo".

            Seguiu  camiñando  pola  beirarrúa,  dobrou  a  esquina,  e  alí  estaba,  xusto  onde  quedaran  e  puntual  coma  sempre,  cando  se  achegou  ela  o  saudou,  el  respondeulle  ao  saúdo,  e  cando  estiveron  preto  o  un  do  outro,  bicáronse  e  abrazáronse,  despois,  aínda  abrazados,  Rosa  díxolle,  cun  sorriso:

               -¿Listo  para  ir  de  compras?

               -Listo...- Dixo Víctor  con  resignación

               -Veña  home,  non  poñas  esa  cara  que  tampouco  é  tan  malo  ir  de  compras  de  vez  en  cando- Efectivamente,  Víctor  odiaba  ir  de  compras,  o  que  derivaban  nun  roupeiro  medio  baleiro,  igual  que  o  frigorífico.-Se  non  fose  por  min,  irías  con  remendos  pola  rúa-

              -Mellor  será  que  comecemos,  que  así  acabaremos  antes-

              -Como  queiras,  pero  temos  toda  a  mañá,  son  as  dez  pasadas-

            Comezaron  a  camiñar,  primeiro  foron  a  comprar   un  pouco  de  roupa,  mentres  un  a  probaba,  o  outro  dicíalle  se  lle  quedaba  ben,  así  pasou  gran  parte  da  mañá,  despois  foron  comprar  comida  para  o  piso  de  Víctor (Cousa  que,  aínda  que  non  facía  moi  a  miúdo,  podía  facela  Víctor só,  Rosa  sempre  protestaba  e  dicía  que  se  por  el  fora,  alimentaríase  a  base  de  patacas  fritidas,  que tanto  lle  gustaban  a  Víctor),  despois  Rosa  foi  botar  a  primitiva,  cando  acabaron  foron  levar  as  compras  á  casa de Víctor,  cando  chegaron,  xa  eran as  dúas  e  Víctor  ofreceuse  a  cociñar  para  Rosa,  pero  debido  á  insistencia  de Rosa  en  que  quería  axudar  acabaron  cociñando  os  dous,   comeron  uns  espaguetes  coa  salsa  boloñesa  que  tan  rica  lle  saía  a  Rosa,  pasaron  ata  as  seis  apertadiños  nunha  manta  vendo  a  televisión  no  dormitorio,  Rosa   quedara  durmida,  e  ela  tardaba  en  espertar,  polo  que  Víctor  aproveito  para  saír  da  cama,  arroupala  e  saír  da  casa.  Dirixíase  a  comprar con  parte  (Gran  parte)  do  diñeiro  que  cobrara,  comprou  unhas  velas,  un  viño Ribeiro,  unhas  flores,  e  un  cd  de  Chet  Baker,  ao  que  considerou  un  bo  músico  para  facer  ambiente,  xunto  con  Bob  Acri  do  que  xa tiña  un  cd,  todo  isto  para  a  cena  romántica  que  le  tiña  preparada  a  Rosa.

            Cando  chegou  ás  sete  e  media,  Rosa  seguía  durmida,  víase  que  o  traballo  de  periodista  era  canso,  menos  mal  que  lle  deran  o  día  libre.  Víctor  escondeu  todo  o  que  comprara,  excepto  o  cd  que  o  deixou  xunto  a  cadea  de  música,  na  cociña,  despois  non  quixo  espertar  a  Rosa,  e  saíu  ao  balcón  pola  cociña  a  tomar  o  aire.

            Cando  Rosa  espertou  xa  era  tarde,  as  nove  para  ser  exactos,  cando  se  levantou  encontrou  na  mesiña  de  noite  unha  nota  escrita  coa  letra  de  Víctor  que  dicía. "Espérote  na  cociña",  encamiñouse  directamente  alí,  de  camiño,  veu  que  Víctor  puxera  a  árbore  de  Nadal  no  recibidor,  o  seu  regalo  xa  estaba  ao  pé  dela,  ela  poríao  pola  noitiña  (senón,  Víctor  non  podería  esperar  a  abrilo). Non  se  pode  describir  a  cara  que  puxo  Rosa  cando  viu  a  cociña  escura,  iluminada  con  velas,  e  a  mesa  ben  disposta,  cuberta  cun  mantel  de  festividades  no  que  había  un  xerro  con  flores  e  un  Ribeiro,  Víctor  estaba  apoiado  na  parede,  e  limitouse  a  dicir:

               -Feliz  noiteboa-   achegouse,  pero  ela  xa  correra  a  abrazalo,   e  antes  de  que  se  deran  conta,  xa  se  bicaban  con  forza.

            Cearan  magnificamente,  Víctor  esforzárase moito,  dedicáralle  toda  a  tarde  a  preparar  a  sorpresa, "Por  iso  insistiu  en  ver  a  tele,  sabía  que ía  quedar  durmida,  como me  coñece". Esa  noite  durmiran  xuntiños  e  abrazados,  nunca  durmiran  tan  ben  en  anos,  os  dous.

            Rosa  levantárase de  noite,  ela  sabía  que  Víctor  facíase  o durmido,  pero  seguiulle  o  xogo,  e  seguira  como  se  nada,  sacou  do  bolso  unha  caixa  envolta,  foi  ao  recibidor,  deixouna  xunto  o  seu  regalo,  ao  pé  da  árbore,  e  volveu  a  durmir.

            Á mañá  seguinte  cando  volveu  espertar,  Víctor  xa  estaba  esperto,  e  mirábaa:

               -Feliz  Nadal-

               -Bos  días,  feliz  Nadal  Víctor- E  bicouno.

               -¿Qué  tal  se  miramos  o  que  nos  trouxo  Papá  Noel?-Dixo  el  cun  ton  pícaro.

               -De acordo- Respondeu  ela  cun sorriso  igual  de  pícaro.

            Así  o  fixeron,  Víctor  foi  o  primeiro  en  abrir  o  seu  regalo,  eran  dous  cd  de  "Metallica",  o  seu  grupo  favorito,  despois  tocoulle  a quenda  a  Rosa,  abriuno,  era  una  colgante  dourado,  cunha  perla  como  adorno,  precioso.

               -Moitas  grazas  Víctor,  quérote-

               -Eu  tamén  Rosa,  eu  tamén-

            Así  foi  o  Nadal  de  Víctor  e  Rosa,  unhas  persoas  normais,  sen  moito  que  contar  pero  sen moito  que  calar,  nin  moi  ricos  nin  moi  pobres,  unha  parella  coma  outra  calquera...