Levabamos xa unha semana debaixo da terra e cada vez tiñamos menos esperanza, e ademais se acercaba rapidamente o Nadal. Eramos dez en total, dous deles maiores de cincuenta anos, outros dous de mais de trinta e cinco, e os demais, é dicir, seis, tiñamos entre vinte e trinta anos. Como é normal, os mais vellos empezaban a debilitarse, e eran os collían a maior parte de auga e de comida, que tamén empezaban a escasear. De todos modos, esta primeira semana non foi tan aburrida, xa que tiñamos suficientes forzas, tanto para andar como falar de vez en cando, en cambio agora mesmo non hai gañas nin de coller comida ou auga da mochila que estaba a dous pasos.
Para aclarar, era o día 19 de decembro, e baixaramos á mina para reparar un vagón deteriorado, é dicir, un traballo non tan importante. Houbo un pequeno fallo dun dos traballadores máis vellos, e arrastrounos a todos os dez de nós.
Como xa dixen antes, levamos unha semana na mina, pero aínda nos funcionan os medios de comunicación, e dixéronnos que íamos poder saír da mina a finais de ano, para poder celebrar o día 31 coas nosas familias. Este en parte nos deu moitas esperanzas aos máis novos, pero aos máis anciáns non, xa que non aguantarían ata o final.
Estivemos mais de cinco días sen facer nin dicir nada, e o mais ancián xa morreu, e o outro non pode nin moverse, e aínda nos quedaba outra semana por aguantar. Ademais un dos novos ferírase gravemente intentando encontrar e facer un burato para saír de alí.
Hoxe é Nadal, pero coma se non existira, xa que fun o único que se acordou e cando llo dixen aos demais nin dixeron ou fixeron nada máis que dicir: “Ah”, e xa está. Eu en cambio, para celebralo un pouco busquei un unhas cuantas rochas bonitas para podelas regalar a todos os mineiros, e tamén intentei facer un fogo, aínda que xa sabía que non ía funcionar. Isto polo menos alegrou un pouco o ambiente, pero non del todo, xa que xusto nese día morreron outros dous, e entre eles o mozo ferido, ese que loitara para poder salvar a todos os que estaban nese momento debaixo da terra.
Á mañá seguinte espertei coa sorpresa de encontrarme un pequeno regalo duns dos anciáns que estaba a punto de morrer. Era unha pulseira que levara e era unha pulseira da sorte para ese ancián. Dito e feito, xusto cando me levantei para ir a dar as grazas ao ancián polo regalo, encontreime coa mala sorte de que ese home tamén estaba morto. Xusto ao lado del encontrei cunha carta, que para a miña sorpresa ía dirixida a min. Nesa carta dicía:
Ola Carlos,
Xa sei que esta carta non é unha despedida adecuada, e perdón se non chego a poder darte esta carta directamente, e ta teñas que encontrar ti ao lado miña, e eu estando morto. Ademais de despedirme de ti, teño que pedirte un favor, e é que lle digas, a miña muller, Raquel, que a quería moito, e que o que fixera non tiña perdón e que me perdoase. Tamén se lle podes dicir que teña un moi bo ano novo.
Esta carta chocoume moito, e decidín gardala, por se as moscas.
Hoxe é día 27, e vai marcar un antes e un despois na miña vida, vai a ser o día no que volvín a nacer, o día no que volvín a crer, e o día no que ía a saír a luz, ao aire fresco, a alegría, pero aínda tiña que esperar un par de horas. Todos estabamos moi nerviosos pola nova noticia, e sobre todo os que estaban a punto de morrer. Agora só tiñamos a esperanza de que o plan de rescate saíra ben , e que non se volvese a pechar o burato que había feito os traballadores voluntarios ata o momento.
Xa estou fóra, na liberdade, coa miña familia, co aire fresco, coa luz, con todo o que soñara alí dentro da mina. Pero non todo podían ser alegrías, primeiro, o meu irmán tamén se había quedado dentro dunha mina coma a min, e a segunda é que Raquel, cando lle dixen o que tiña que dicir e lle din a carta empezou a chorar e saíu correndo a onde os seus dous fillos, que tamén empezaron a chorar. Foi unha das imaxes mais tristes que vin en toda a miña vida, a imaxe dunha familia moi unida, que se enfada, e non ten tempo de facer as paces, unha familia, que a partir de agora será coxa.
No hay comentarios:
Publicar un comentario