Sentín como os meus soños íanse desvanecendo e como as miñas fantasías íanse afastando, deixando lugar para a realidade, que tomaría o seu lugar cando chegase a mañá. Pronto sentín como o meu corpo chegaba a unha cama ríxida e pouco acolledora, despois dunha noite nos meus profundos soños. Aos poucos comecei a abrir un dos meus ollos, ata que a luz que iluminaba a habitación cegoume, entón decidín pechalos unha vez máis. Os meus ollos vellos e xa sen vida non eran os mesmos que antes, do mesmo xeito que maioría das miñas partes corporais. Arrastrei o meu corpo ata o outro lado da cama e empuxando a miña cabeza cara arriba tratei de abrir os ollos unha vez máis. Esta vez conseguín facelo e mirei unha vez máis ao triste teito dunha habitación de hospital. Suspirei e vin unha silueta recoñecible ao final dun corredor que se achegaba con pasos acelerados á miña habitación.
- Bos días señor, que tal durmiu? – dixo a súa voz cariñosamente mentres collía unha xerra de auga e vertía os seus contidos nun vaso.
Era unha moza nova, case unha nena, que comezara a traballar na residencia unha semana despois de que fose internado. Todos a admiraban polas súas habilidades médicas e tamén por ser caracteristicamente unha boa persoa. Aos máis maiores, coma eu mesmo, tratábanos moi ben, ou iso dicían, e a verdade, é que eu non podo protestar.
- Mellor que outras veces? - dixen eu cunha voz rouca por falta de saliva na boca.
- Tome isto, faralle sentir mellor? - dixo ela colocando entre as miñas mans un vaso con auga e cunhas pingas de zume de limón, despois de colocar as almofadas de maneira vertical, para que estivese sentado na cama.
Mirei cara o líquido esbrancuxado que se retorcía dentro do vaso pola axitación que recibía das miñas mans trementes. Pechei os ollos e traguei os contidos do vaso o máis rápido posible. Mentres pasaba pola miña garganta sentín o sabor agre do limón que producía proído nas paredes da miña boca.
Sentín como Carme retiraba o vaso das miñas mans e deixábao na mesa de noite. Abrín unha vez máis os ollos e comecei a mirar a miña habitación coma un bebé recentemente nado observa todo o que se atopa ao seu redor. Eu non era máis nada que o contrario dun recentemente nado, a miña vida estaba a terminar, da mesma maneira que empezara. Son un home común, cuns pensamentos comúns e vivín unha vida común. Non se dedicaron monumentos na miña honra e o meu nome pronto será esquecido.
Torcín a cabeza cara ao lado dereito da habitación, onde se atopaba a mesa de noite e lin a hora que aparecía na pantalla alumeada do reloxo electrónico: once minutos pasados das dez da mañá. Tratei de lembrar a data, pero pronto renunciei e pedinlle a Carmen o xornal, que me daría a resposta exacta. Saíu apresurada da habitación en busca dun xornal do día, sen saber que non me importaban as noticias, senón que co día do mes bastábame, e para iso, xa tiña no pequeno sofá marrón da esquina o do día anterior.
Poucos minutos pasaron ata que chegou cunha copia dun xornal nacional debaixo do brazo e cunha bandexa co almorzo nas dúas mans. Colocou a mesa despregable enriba das miñas pernas e colocou encima a bandexa co xornal. Ao coller o xornal decateime que o almorzo era diferente e colocado nun vaso pequeno e cutre, sostíñase unha rosa vermella. Mireina cunha cara de confusión e pregunteille:
- Por que me dás isto?
- Mire o xornal. - dixo ela sorrindo.
Non vacilei en coller o xornal e desdobralo. Xa se me esqueceu para que o quería e estaba a examinar as fotografías da primeira páxina, para ver se había unha razón importante por este inesperado agasallo. Despois fixeime na data: o vinte e catro de decembro do dous mil dez.
- É o día de noite boa - dixen, un sorriso formándose cos meus beizos engurrados e vellos, en sentido de agradecemento.
- Non hai de que? - dixo ela sorrindo.
Baixei unha vez máis a cabeza para continuar lendo os títulos das noticias do xornal, pero pouco tempo despois decidín deixalo de lado xa que o meu estómago estaba a pedir alimento. Na bandexa do almorzo había unha variedade exquisita, en comparación coa comida habitual. Normalmente, o almorzo baseábase nun croissant seco, un zume de laranxa embotellado e unhas apetitosas pastillas de cores rechamantes. Cando un tiña sorte, podían incluír un bote de marmelada para un uso, pero normalmente era o de laranxa agre, por tanto, non se podería aproveitar o luxo. En cambio, hoxe o meu prato principal estaba formado por unhas torradas que desprendían un aroma moi apetecible cun bote de manteiga e outro de marmelada, un plátano maduro, un par de galletas integrais, un anaco de queixo fresco e como non, un zume de laranxa embotellado, pero esta vez, para que fose máis apetecible, vertido nun vaso de cristal.
Tardei un tempo considerable para comer todo o que tiña no prato, aínda que só comín a metade diso, xa que non tería nada que facer durante todo o día. Collín unha vez máis o xornal e lin a sección do mundo en completo detalle.
Xa pasaban uns minutos das doce cando comecei a escoitar uns pasos que non pertencían a Carme nin ningunha das enfermeiras que adoitaban pasar por este corredor a tal hora. Estirei o meu pescozo o máis que puiden cara á porta para escoitar mellor os pasos e percibín que se trataban dun neno, o máis probable.
Pouco despois vin como se asomaba á miña porta unha pequena cabeciña redonda cuns ollos azuis xigantescos e unha sensación predicible de intriga na súa mirada. Pasamos un intre sen dicir nada, simplemente mirándonos, pero despois ela foi a primeira en falar:
- Ola, - dixo ela cunha voz suave e cansa.
- Ola, - dixen eu, a diferenza dela, a miña voz era cansada por vellez e detectábase un rouquén que proviña dos meus desgastados bronquios - que fas aquí?
- A verdade é que non o sei... - dixo ela, acercándose cara á cama e colocándose sobre a manta que se atopaba á esquina dereita dela.
Houbo un silencio que duro un par de minutos, non sabía que dicir: unha nena pequena que non podía ter máis de dez anos entrara na súa habitación e sentouse sobre a súa cama. Iso non era o peor, senón que a nena, como lle acababa de dicir, non sabía que facía camiñando soa polos baleiros e fríos corredores dun hospital.
- Gústame camiñar soa por os corredores fríos e escuros de este lugar, en horas como esta, desertas e silenciosas. - dixo cunha voz tremente e case sen forzas.
A nena que se atopaba diante dos meus ollos tiña uns trazos moi peculiares, pero, o que máis chamaba a atención da súa persoa, era a ausencia de pelo na súa cabeza. Simplemente, a súa cara de tristeza penetraba nos sentimentos máis profundos e ambiguos de calquera ser que apreciase a súa presenza.
Moveu a súa diminuta cabeza en dirección da pequena ventá que se atopaba no lado esquerdo da habitación. Era unha habitación pouco amoblada e cunha iluminación escasa, formada maioritariamente por luces fluorescentes e polos pequenos raios de luz que perturbaban a habitación.
- Pedícheslle algo a Papá Noel este ano? - pregunteille eu, tratando de facer conversación para que non pensase que son un vello malhumorado.
- Si, - respondeu ela, a súa voz máis doce - pedinlle que me curase e que por unha vez, poida ver neve por Nadal…
Entraron de súpeto varias mulleres na habitación e comezaron a facerlle preguntas a nena para que lles contase como chegou a estar alí.
Mirou unha vez máis con nostalxia pola ventá antes de darse a volta e saír pola porta. Vin na miña mente como unha nena, de apenas dez anos, cun nome descoñecido, cunha mirada peculiar, vagaba por corredores interminables e escuros.
Carmen tróuxome unha vez máis unha bandexa coa cea e esta vez quedou comigo mentres comía para que non pasase a Noite Boa só. Eu xa lle dixen que non me importaba, pero ela insistiu.
Comezaba a facerse tarde e decidín deitarme. Cada pouco tempo miraba cara ao reloxo que marcaba os poucos minutos que pasaran desde a última vez que o mirara. Tratei de pechar os ollos, pero algo no meu interior facía que fose imposible. Retorcinme numerosas veces na cama ata chegar á conclusión que debía levantarme.
Levaba un par de meses sen levantarme desta cama ríxida, pero conseguín realizalo coa pequena axuda dun bastón de madeira que se atopaba situado debaixo da cama, en caso de emerxencia. Deslicei os meus pés nas miñas zapatillas e logrei colocarme a miña bata de inverno por encima dos ombreiros.
Arrastrando pouco a pouco os pés funme achegando a xanela. Coa man esquerda abrín o ventanuco e notei como unha corrente de vento frío penetraba nos meus débiles ósos. Collín un puñado de neve que se pousaba no outro lado da xanela e coloqueina sobre un vello pano de mesa.
Saín apresurado da habitación con intención de camiñar con máis velocidade da que os meus pés eran capaces. Camiñei por pequenos e longos corredores, iluminados e escuros, e finalmente atopei unha pequena habitación cunha porta branca e que tiña un ventanuco na súa parte central.
Non vacilei en abrir a porta e atopei no interior, deitada sobre unha cama parecida á miña, á pobre nena que coñecín fai unhas poucas horas.
Coloquei unha man sobre o seu ombreiro e tratei de espertala sen causarlle medo. Conseguino despois duns segundos e miroume cunha expresión de intriga.
- Que queres? Non é moi tarde? – dixo ela cunha voz cansada.
- Non o suficiente para Papá Noel – dixen eu sorrindo, pasándolle o pano de mesa.
Ao principio miroume cunha cara de confusión e debeu de pensar que estaba tolo, pero cando abriu o paquete alumeóuselle a cara.
- Como a conseguiches? – dixo ela, case ríndose da alegría.
- Ven comigo fóra e verás que todo está cheo. – dixen eu.
No hay comentarios:
Publicar un comentario