Chámome Víctor teño quince anos e o que vou contar non volo ides crer, foi un luns (¿por qué todo ocorre os luns?) tampouco había colexio e quedei cos meus dous mellores amigos Jorge e Amy. Fixeramos unha escapada para asustar aos nosos pais que o merecían e ocorréusenos ir cara o bosque todo o día coma aventura.
Eran xa as sete, estabamos sentados, cando dixen se subiamos un pouco mais a ladeira para botar un ollo e prender un lume, estabamos nun bosque con moitísimas arbores e cunha néboa que nunca vin na miña vida, ademais o vento sopraba cunha forza e frío que dabas notado nos teus ósos. Había pouca luz natural polo que o movemento das follas xogábanos malas pasadas, non foi a primeira vez que calmaba a Amy, cando de súpeto xeóuseme a sangue, vin a silueta de un home tirado no chan con sangue por todas partes e quedámonos inmóbiles aguantando o berrido xa que Jorge que era moi observador viu a dereita dous pares de ollos que non volverei a esquecer na miña vida, eran os asasinos, por sorte non nós viron nos refuxiamos coa axilidade dun felino cara uns matorrais sen ser detectados. Os asasinos falaban e ríanse, cando de súpeto Amy caeu de costas provocando o ruído dun pau romper debido ao seu peso, eu rápido a collín da man e xunto con Jorge saímos correndo coa mala sorte de ir cara a cima.Refuxiámonos nun oco dunha arbore na nosa fuxida tiven a sensación dun alento na caluga, o que non me permitiu ver era uns ollos que me seguían dende a escuridade onde vían onde nos atopabamos. A situación era moi preocupante xa que os móbiles de Amy y Jorge se caeron na escapada mentres o meu que era o peor do mundo non tiña cobertura, fixemos unha reunión e decidimos da a volta ao bosque unha manobra ariscada, cando de súpeto houbo oín tiro de rifle na arbore saltando astillas por tódolos sitios empezamos a correr Jorge por error separouse de nós e o perseguiron eu intentei seguilo deixando nun lugar seguro a Amy pero esto non era tan fácil coma nas películas as pernas non me respondían e caín Amy viño a axudarme vin que tiña unha aparencia desastrosa chea de suciedade e suor cando decateime de que eu estaba nas mesmas e notei impotencia cando detectei esvarándose polas miñas meixelas, arrastrándome coa axuda de ela conseguín chegar un lugar seguro. Estabamos tremando de frío e de súpeto vin unha persoa arredor dos trinta anos cunha escopeta por sorte dende a nosa posición era imposible, tiña un Walkie-talkie onde oíase a voz masculina gritando que habíano atrapado, xusto nese momento decateime de Jorge e tratei de pensar que falaban dun xabarí dando falsas esperanzas e animarme sabía que eran seguramente asasinos a soldo ou tolos polo seguímolo ata un lugar chan onde desapareceu aínda non estou seguro como o fixo.O lugar parecía baleiro cando na póla dunha arbore todas as miñas peores suposicións saíron a luz dándome de bruces coa realidade estaba colgado o corpo inerte do meu amigo onde víase a ferida de bala na cabeza e coma estaba bocabaixo pingáballe as gotas de sangue a presión que sentín no corpo foi tal que me caín cerrei os ollos cunha forza pensando que era un sono cando volvín coller valor para mirar vin a Amy correndo cara el e oíuse o sonido infernal duns rifles e vin coma atravesaban as balas o corpo de Amy e coma se fose de papel caeu morta.Nese momento non sei porque pero instintivamente saín correndo cando saíume o paso un home que sería seguramente o terceiro e con toda a miña rabia e nun descoido seu collinlle a arma e dispareille ata velo no chan. Na miña carreira pola vida caín ladeira abaixo rodaría uns douscentos metros e cando parei vin unha carreteira onde paroume un camión e o condutor colleume a arma tirouna e apuntoume con outra e entón caín na conta de que podían ser catro mandoume cara a parte de atrás do camión, fun amordazado e maniatado. Unha mágoa que fose vintecatro de decembro e non o puidese disfrutalo cos meus pais en vez de facer a maior estupidez da miña vida. E coma se fora todo real a miña nai espertoume , a pena que non me había acordado do que soñei, xa que agora doume conta de que o que soñei foi todo o que me sucedeu ese día e ese soño foi un deja vu.
No hay comentarios:
Publicar un comentario